Η μέτρια έως σοβαρή ψωρίαση κατά πλάκας έχει συνδεθεί με πολλαπλές συνοσηρότητες, συμπεριλαμβανομένου του σακχαρώδους διαβήτη, του μεταβολικού συνδρόμου, της στεφανιαίας νόσου και του εμφράγματος του μυοκαρδίου. Αυτό οδήγησε στη θεώρηση της ψωρίασης ως μιας χρόνια φλεγμονώδους κατάστασης που προδιαθέτει τα ψωριασικά άτομα για καρδιαγγειακή νόσο. Στην πραγματικότητα, ψωριασικοί ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με τον παράγοντα νέκρωσης όγκων άλφα (TNF άλφα) έχουν δείξει μια μείωση στην προφλεγμονώδη C-αντιδρώσα πρωτεΐνη, ένα σημαντικό δείκτη φλεγμονής καθώς και μία μείωση στο αρτηριακό πάχος έσω-μέσου χιτώνα. Αυτά τα ευρήματα είναι εξόχως δελεαστικά και εγείρουν την πιθανότητα ότι βιοπροϊόντα στόχευσης προφλεγμονωδών κυτταροκινών (π.χ. TNF-α , IL-12/23, IL-17) μπορεί να καθυστερήσουν την εξέλιξη της στεφανιαίας νόσου (CAD) σε ασθενείς με μέτρια έως σοβαρή ψωρίαση κατά πλάκας .
Με σκοπό να διερευνήσει περαιτέρω την ιδέα αυτή, ο Hjuler και οι συνεργάτες του πραγματοποίησαν μια προοπτική, ελεγχόμενη τυφλή κλινική μελέτη στην οποία συμμετείχαν 56 ενήλικες ασθενείς (71% άνδρες) με σοβαρή ψωρίαση κατα πλάκας (βαθμολογία PASI τουλάχιστον 10). Οι ασθενείς με συμπτωματική CAD αποκλείστηκαν από τη μελέτη. Όλοι οι ασθενείς είχαν αρχική τιμή και παρακολούθηση με χρήση αξονικής τομογραφίας της στεφανιαίας αρτηρίας. Οι μισοί από τους συμμετέχοντες στη μελέτη (n = 28) ξεκίνησαν βιολογική θεραπεία, κυρίως με το adalimumab( Inj Humira) (n = 21). Οι 56 ασθενείς της ομάδας ελέγχου είχαν συγκρίσιμα χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένων της PASI βαθμολογίας.
Οι ασθενείς που λαμβάνουν βιολογική θεραπεία ανταποκρίθηκαν καλά στη θεραπεία, με μέση PASI μείωση 87,6%. Για να αξιολογηθεί η επίδραση της βιολογικής θεραπείας για την αναστολή εξέλιξης της αθηρωματικής πλάκας οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αξονική αγγειογραφία των στεφανιαίαων τόσο κατά την έναρξη, όσο και μετά από 13 μήνες.
Διπλή τυφλή ανάλυση αυτών των εικόνων έδειξε:
Ο βαθμός στένωσης στην στεφανιαία αρτηρία παρέμεινε σταθερός στην ομάδα θεραπείας και προχώρησε στην ομάδα ελέγχου (P = 0,02).
Ο αριθμός των στεφανιαίων αρτηριών με στένωση του αυλού δεν άλλαξε σε καμία ομάδα.
Σε αντίθεση, η σοβαρότητα της στένωσης του αυλού δεν άλλαξε στην ομάδα θεραπείας, αλλά επιδεινώθηκε στην ομάδα ελέγχου, σύμφωνα με την αθηροσκληρωτική εξέλιξη της νόσου στην τελευταία (Ρ = 0,02).
Τα μέσα επίπεδα του C-αντιδρώσας πρωτεΐνης ορού μειώθηκαν στην ομάδα θεραπείας, αλλά δεν άλλαξαν στην ομάδα ελέγχου. Αντίθετα, τα μέσα επίπεδα λιπιδίων στον ορό παρέμειναν σταθερά και στις δύο ομάδες θεραπείας και ελέγχου.
Τα παραπάνω δεδομένα συνηγορούν για το γεγονός ότι η χρήση συστηματικά ανοσοτροποποιητικών παραγόντων σε ασθενείς με ψωρίαση, όπως enbrel, humira, stelara, remicade, cosentyx κτλ μπορεί να έχει σημαντικά οφέλη και στην αναστολή εξέλιξης της στεφανιαίας νόσου, μιας πολύ συχνής συνυπάρχουσας κατάστασης σε αυτό των πληθυσμό ασθενών με βαρύτατες επιπλοκές.