Υψηλό είναι το ποσοστό των παιδιών, εφήβων και νεαρών ενηλίκων που “τρώει” τα νύχια του -υπολογίζεται ότι αγγίζει έως το 30% του πληθυσμού. Παρότι είναι πιο διαδεδομένη συνήθεια κατά τις πρώτες δεκαετίες της ζωής, δεν είναι λίγοι και οι μεγαλύτεροι που αδυνατούν να απαλλαγούν από αυτήν.
Ίσως τα αίτιά της, να κρύβονται στα πρώτα χρόνια της ζωής και συγκεκριμένα στην παρατεταμένη χρήση πιπίλας και μπιμπερό πέραν των 36 μηνών οπόταν σταματούν συνήθως τα παιδιά να τα έχουν ανάγκη. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο, και οι επιστήμονες εξακολουθούν να ερευνούν τι οδηγεί σε αυτές τις συμπεριφορές.
Όμως, «το φαινομενικά αθώο δάγκωμα των νυχιών εγκυμονεί κινδύνους. Μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα κυρίως στα άτομα που πάσχουν από διαβήτη ή είναι ανοσοκατεσταλμένα, εξαιτίας του κινδύνου μόλυνσης, η οποία προκαλείται στην πραγματικότητα από τη παρωνυχία. Δηλαδή η ονυχοφαγία μπορεί να δημιουργήσει παρωνυχίδες, το τράβηγμα των οποίων για την αφαίρεσή τους σχίζει το δέρμα, ανοίγοντας ένα παράθυρο σε μικρόβια και σε μύκητες», επισημαίνει ο Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος δρ Χρήστος Στάμου.
Η παρωνυχία μπορεί να έχει οξεία ή χρόνια μορφή. Στην πρώτη η διάρκειά της είναι περιορισμένη ενώ στη δεύτερη περίοδοι ύφεσης διαδέχονται περιόδους έξαρσης και οι λόγοι είναι συνήθως ψυχολογικοί. Αποτελεί δηλαδή μια διέξοδο για το άγχος που βιώνουν οι ασθενείς ή ένα κάλεσμα για προσοχή (συνήθως συμβαίνει στους νεότερους).
Όσον αφορά στα νύχια, όσοι έχουν αυτή την κακή συνήθεια μπορεί να τα δουν να μειώνονται και να ξεκολλούν από την κοίτη, να εμφανίζουν γραμμοειδή αιμορραγία, μελανοχονδρία ή λευκοχονδρία. Το χειρότερο είναι ότι μεταφέρουν στο στόμα επικίνδυνους για την υγεία ιούς, όπως των ανθρωπίνων θηλωμάτων (που άλλα στελέχη του προκαλούν τις γνωστές μυρμηγκιές και άλλα τα κονδυλώματα – γνωστό παράγοντα κινδύνου για καρκίνο) και τον ιό που προκαλεί τον επιχείλιο έρπητα.
Ένα επίσης σημαντικό πρόβλημα είναι ότι όσοι τρώνε τα νύχια τους έχουν στο σάλιο τους υψηλότερο φορτίο εντεροβακτηριοειδών, που ευθύνονται για σοβαρές νόσους, μεταξύ των οποίων η μηνιγγίτιδα, η δυσεντερία, η ουρολοίμωξη και η δηλητηρίαση. Επίσης, έχουν περισσότερες πιθανότητες αιμορραγίας και εμφανούς παραμόρφωση της κοίτης του νυχιού, τοπικής και συστηματικής μόλυνσης, καθώς και εμφάνισης βλαβών στο στόμα.
Οι άνθρωποι που επιδίδονται σε ονυχοφαγία παθαίνουν συχνά βακτηριακές λοιμώξεις, συνηθέστερα από Staphylococcus aureus. Εκδηλώνονται με φλεγμονή στο πλαϊνό του νυχιού, η οποία γίνεται αντιληπτή από το οίδημα που εμφανίζεται γύρω από αυτό και προκαλεί ευαισθησία, την αλλαγή χρώματος του δέρματος (γίνεται κόκκινο), την αίσθηση καύσου αλλά και την παρουσία πυώδους αποστήματος. Η μη άμεση αντιμετώπισή τους απειλεί το ίδιο το νύχι και μπορεί να γίνει αιτία ονυχομυκητίασης, αφού ο χώρος που δημιουργείται μεταξύ επιδερμίδας και της πτύχωσης του νυχιού είναι μια ανοιχτή πόρτα για τους μύκητες.
Απειλεί όμως και τον οργανισμό, αφού η είσοδος των δακτύλων στο στόμα μπορεί να γίνει αιτία εισβολής ιών και άλλων παθογόνων μικροοργανισμών, που δύνανται να απειλήσουν και την ίδια τη ζωή. Μεταξύ αυτών και ο γνωστός σε όλους πια κορωνοϊός.
Ιδιαίτερα προσεκτικοί θα πρέπει να είναι οι διαβητικοί όταν βακτήρια εισέρχονται στον οργανισμό τους, καθώς η λοίμωξη μπορεί να μην περιοριστεί στο δέρμα αλλά να προσβάλλει μέχρι και τα οστά και να γίνει αιτία ακρωτηριασμού του προσβεβλημένου δακτύλου.
Βασική προϋπόθεση για να σταματήσει ένας άνθρωπος να τρώει τα νύχια του είναι να το θέλει ο ίδιος και όχι το περιβάλλον του, όπως π.χ. οι γονείς ή οι δάσκαλοί του όταν πρόκειται για παιδιά. Μεγαλύτερες πιθανότητες απαλλαγής από την επιβλαβή αυτή συνήθεια έχουν όσοι υποστηρίζονται από ψυχολόγο, ο οποίος είναι σε θέση να εντοπίσει και να θεραπεύσει την αιτία του προβλήματος. Μια απλή πρακτική είναι η κάλυψη του νυχιού με μανό που έχει πικρή γεύση, αλλά και η μάσηση τσίχλας.
Τις επιπτώσεις της ονυχοφαγίας καλούνται να αντιμετωπίσουν οι δερματολόγοι, αλλά και οι οδοντίατροι αφού η ονυχοφαγία προκαλεί βλάβες και στη στοματική κοιλότητα.
Όσον αφορά στη θεραπεία των βακτηριακών και μυκητιασικών λοιμώξεων, τον λόγο έχουν τα φάρμακα. Μόνο αυτά μπορούν να εξουδετερώσουν τους εισβολείς, δυστυχώς όχι σπάνια με κάποιο κόστος, αφού είναι πιθανό να προκαλέσουν παρενέργειες. Άλλο ένα όπλο κατά της ονυχομηκυτίασης είναι η θεραπεία με λέιζερ. Για ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία συστήνεται ένας συνδυασμός θεραπειών που περιλαμβάνει εφαρμογή φαρμάκων τοπικά, λέιζερ και φωτοθεραπεία.
Η μείωση του κινδύνου προσβολής από μικροοργανισμούς έγκειται στην περιποίηση των νυχιών. Τα καθαρά και ενυδατωμένα χέρια, η διατήρηση των νυχιών σε μικρό (όχι πολύ κοντό) μήκος, η αποφυγή της υγρασίας και το τακτικό μανικιούρ λειτουργεί αποτρεπτικά σε όσους κόβουν τα νύχια και τις παρωνυχίδες με τα δόντια τους.